Jak zrozumieć i wspierać dziecko?

Każde dziecko zachowuje się czasem nie tak jakbyśmy tego od niego oczekiwali. Zdarza mu się uderzyć kolegę w przedszkolu czy podrzeć rysowany obrazek. W takich sytuacjach większość rodziców reaguje złością i mówi dziecku, że tak nie wolno. Dziecko dostaje komunikat jak nie powinno się zachowywać i dostaje komunikat, jakie zachowania są dopuszczalne lub mile widziane przez opiekunów. Warto jednak zatrzymać się na chwilę i porozmawiać z dzieckiem, dowiedzieć się jakie były przyczyny i motywy takiego zachowania. W ten sposób zbudujemy bliższą relację i pokażemy dziecku, że jest ważne.

Przyczyny a motywy

Reakcją rodziców na wybryki malucha często jest pytanie „dlaczego to zrobiłeś?”. W odpowiedzi usłyszymy z reguły opis sytuacji, czyli niewiele więcej niż sami mogliśmy zaobserwować lub usłyszeć od opiekunki w przedszkolu. „Bo on zabrał mi zabawkę”, „Bo inne dzieci się ze mnie śmiały”, „Bo nie chciałem się bawić” i tym podobne. Poznajemy w ten sposób jedynie przyczyny zachowania.

Warto jednak zastanowić się, co dziecko chciało osiągnąć postępując tak, a nie inaczej. W tym celu powinniśmy zadać mu pytanie „Po co to zrobiłeś?”. Pozwoli to nam dowiedzieć się, jak dziecko rozumiało i odbierało całą sytuację. Być może powie, że chciało ono ukarać kolegę, który zabrał mu zabawkę, uważało, że zasługuje on na uderzenie. Warto wtedy porozmawiać z nim o stosunku do agresji i wymierzania kary. Może powie, że był niezadowolony, nie mógł robić tego na co ma ochotę. Wskazuje to na problem dziecka ze zrozumieniem potrzeb innych osób. Takie dziecko ma poczucie, że wszystko mu się należy i nie musi przejmować się innymi. W takim wypadku należy uświadomić mu, że nie tylko ono ma prawo do korzystania z zabawek i powinno nauczyć się dzielić z innymi.

Poznanie odczuć dziecka

Jeśli przykładowo dziecko nie chce współpracować i brać udziału w zajęciach grupowych jego postępowanie również może mieć różne przyczyny i motywy. Warto dopytać też o to, co dziecko czuło w tej sytuacji. Zdarza się, że chciało odpocząć, bo było zmęczone. Mogło wstydzić się występować przed grupą lub bało się, że nie poradzi sobie z zadaniem lub obawiało reakcji wychowawczyni. Po uderzeniu kolegi maluch może czuć dumę i zadowolenie i uznać się za zwycięzcę, ale może też poczuć się winny widząc płacz kolegi. Za każdą z tych odpowiedzi kryje się nieco inny problem. Rozpoznając go możemy właściwie zareagować i pomóc dziecku, nakierować je, jak może zachować się w przyszłości. Rozmowy pozwalają nam bliżej poznać naszą pociechę, zrozumieć jej emocje. Utwierdzimy dziecko w przekonaniu, że liczymy się z jego potrzebami i odczuciami. Dzięki temu okażemy mu zainteresowanie i wsparcie, którego bardzo potrzebuje.